De wolmolen of Krischersmühle De wolmolen, die nu op de zondagsmolen volgt, heette vroeger Krischersmühle en was een graanmolen. Maar het heeft niet lang geduurd, reeds in 1850 wordt het in oude documenten als "verlaten" vermeld. Maar dan, tegen het einde van de 19e eeuw, ontwaakte er nieuw leven op de site. Een vindingrijke zakenman, F.W. Bäumer, richtte in de voormalige molen een door waterkracht aangedreven wolspinnerij op. In die tijd waren vlasteelt en schapenteelt wijdverbreid in de Hunsrück. Tijdens de lange winteravonden stonden in veel huizen de spinnewielen te draaien, waarop de wol- en garendraden werden gesponnen. Aanvankelijk was dit alleen voor het maken van de eigen kleding, maar op een gegeven moment ontdekte men dat er goed geld te verdienen viel met het garen. In de dorpen van de Vorderhunsrück ontwikkelde zich een commerciële handel in garen. Talloze mannen en vrouwen trokken met hun "Kiepen" op hun rug door het Duitse platteland en verdienden goed geld met de verkoop van wol en garen. Schulrat Josef Klein meldt in zijn boekje over de levensomstandigheden in de front Hunsrück dat in 1906 respectievelijk 400, 150 en 95 personen uit de burgermeisterijen van Pfalzfeld, Obergondershausen en Halsenbach in de wolhandel gingen. De eigenaar van de wolmolen profiteerde van de toenemende vraag naar wol. Hij bouwde een kleine fabriekshal aan de Baybach, waarin hij spinmachines opstelde die werden aangedreven door een waterrad. Zo had de industrie de stille vallei van Baybach bereikt. In 1909 ging de spinnerij over van de eigenaar Bäumer naar de koopman Walter Werner Erich Müller uit Kastellaun. Maar de economische bloei in de wolfabriek duurde niet lang. In het begin van de 20e eeuw liepen de vlasteelt en de schapenteelt terug. En toen ook de Hunsrück van elektriciteit werd voorzien, hadden de door water aangedreven centrales hun langste tijd gehad. Dus moest ook de wolfabriek haar activiteiten staken. De gebouwen raakten in verval en een natuurliefhebber bouwde een weekendhuis op de funderingsmuren. Onder de Wollmühle zien we enkele grotingangen, die beveiligd zijn met een ijzeren rooster. Dit zijn voormalige ertsmijnen, waarvan er nog heel wat in de vallei zijn. Vandaag worden de grotten vooral bewoond door vleermuizen. In de 19e eeuw zocht men overal in de Hunsrück naar ertsgesteente. Hier en daar vonden zij afzettingen van lood, zink en zilver die de moeite van het ontginnen waard waren, maar over het algemeen was de opbrengst mager, zodat de mijnen spoedig werden Vertaald met